Moda na postarzanie przedmiotów trwa w najlepsze. Przecierane meble zyskują szlachetną patynę, choć przed momentem kwalifikowały się do kategorii ‚nówka, funkiel, nieśmigana’. I ok, wprawdzie gdybym miała wybierać wolałabym autentycznie wiekowy sprzęt, ale ponieważ szeroko rozumiany styl prowansalskich kuchni całkiem do mnie przemawia, to jestem na tak.

Zgrzebne, postrzępione szmaty w charakterze hipermodnych ręczników czy zasłon to już nie moja bajka, na to jestem za mało dizajnerska, zaś solidne wielkopolskie geny po dziadkach absolutnie nie pozwalają nazwać tego sztuką. Te same geny alarm podnoszą, gdy w kolejnym czasopiśmie gospodarz lokum z dumą prezentuje obśrupaną szafkę, z malowniczo odłażącą farbą. Jest to mebel niewątpliwie z przeszłością, jednakże kojarzy mi się bardziej z szopą, niż z poczesnym miejscem w salonie. Ale powiedzmy, że to też da się jakoś wytłumaczyć.

Ale gdy w jednym z numerów mojego ulubionego „Dobrego wnętrza” przeczytałam w opisie metalowego krzesła, iż gospodyni zachowała stylową rdzę, to przyznaję, w lekki stupor popadłam. Rdza? Stylowa? Srsly?