Internetowe wydanie „Czterech kątów” (z którymi w wersji drukowanej jakiś czas temu się bez żalu pożegnałam) pokazało dziś poprzez swój facebookowy profil bardzo zgrabną metamorfozę niewielkiego wnętrza. 34 mkw urządzane w czasach „późnego Gierka” za sprawą zdolnych architektów bardzo dobrze odnalazły się w XXI wieku.
Kuchnia połączona z salonem, przesuwane drzwi a nade wszystko fototapeta dużej urody- to składniki decydujące o powodzeniu projektu. Sprawdźcie sami :)
Coś długo nic na temat IKEA nie było, czas nadrobić zaległości… Okazja trafiła się sama, bowiem okazało się, iż lampa w pokoju dziewczynek wymaga pilnego dokręcenia. Jest wielce prawdopodobnym, że sprzęty jakie los rzucił do rzeczonego pokoju winny być wykonane ze wzmacnianych materiałów oraz skręcane przy pomocy śrub co najmniej tytanowych, zwykłe bowiem przedmioty najmarniej po pół roku wysiadają. Continue reading
Przeglądając od dobrych parunastu miesięcy (powoli chyba mogę mówić o kilku latach) moje ulubione czasopisma dostrzegam pewną prawidłowość w udzielanych na ich łamach poradach. Porady dotyczą oczywiście żywotnej kwestii jak powiększyć przestrzeń w małym mieszkaniu. Metod jest co najmniej kilka, niektóre równoznaczne są z małą rewolucją (postarajcie się wyburzyć wszystkie ścianki działowe), większość wymaga przynajmniej minimalnego remontu, a co za tym idzie i nakładów pieniężnych, ale jest jedna rada, genialna w swej prostocie i co za tym idzie często stosowana. Continue reading
Spośród licznych mych nałogów, z pewnością ten związany z kolekcjonowaniem dużych kubków (i książek) przywiedzie mnie kiedyś do zguby. No, chyba że zamienię moje małe mieszkanie na przestrzenne wnętrze, co daj mi Boże, amen.
Na początek krótkie wyjaśnienie- kubek z definicji musi być duży. Bardzo rzadko używam w domu czegoś, co ma mniej niż 300 ml pojemności, w zasadzie głównie do sporządzenia diablo mocnej kawy stawiającej na nogi. Od 400 ml wzwyż zaczynam się przyglądać kubkom z uwagą, ładne naczynia o pojemności powyżej pół litra są rarytasem, a już sensowne kubeczki litrowe (pieszczotliwie zwane „doniczkami”) powodują szybsze bicie serca. Poważnie. Continue reading
Wychynęłam z głębi zimowych ferii, by zdążyć z tematem póki lutowy numer „Dobrego wnętrza” jest osiągalny w sprzedaży (mówiłam, że to durny pomysł sprzedawać prasę z wyprzedzeniem jednego miesiąca? mówiłam). „Dobre wnętrze” to magazyn z innej już półki niż omawiane wcześniej „Moje mieszkanie” i „M jak mieszkanie”. Dwa ostanie tworzone z myślą o odbiorcy masowym, DW natomiast stanowi przykład pisma o bardziej ekskluzywnych aspiracjach. Inny format, lepszy papier, klejony grzbiet, a w środku wnętrza o jakich niekiedy ani się śniło naszym filozofom plus przyzwoita dawka klasyki designu.
Tym razem od 78 strony mamy fotorelację poświęconą samotni ironisty. Faktycznie, jest to miejsce nietypowe. Sama idea, by pomiędzy dwa budynki wpasować pełnoprawne mieszkanie jest oryginalna. Oczywiście, nie chodzi tu o sam fakt zmieszczenia domu na rekordowo małej powierzchni, projektant sam mówi raczej o domu jak o artystycznej instalacji, prezentując na łamach czasopisma ideę połączenia nowego ze starym, scalenia dwóch epok, stworzenia pustelni dla osoby, która pracując w odosobnieniu chce zarazem utrzymywać stały kontakt ze światem zewnętrznym.
fot. Panek/ źródło: Wikipedia.org
Dom jest rzeczywiście mikroskopijny. W najwęższym miejscu ma 92 cm, w najszerszym niewiele ponad półtora metra. Dwupoziomowy, ze wszystkim co teoretycznie do życia potrzebne: kuchnią, salonem, sypialnią, miejscem do pracy, łazienką. Jak zapewniają autorzy artykułu, rekordowo pomieściło się we wnętrzu 14 osób. Jednocześnie.
Meble na wymiar (w dosłownym tego słowa znaczeniu), ukłonem w stronę klasyki jest wieszak „Hang it All”, w roli kanapy poducha Miuki. Samo wnętrze sterylne, nowoczesne, minimalistyczne. Takiego domu nie da się przeładować klamotami, bo z przyczyn oczywistych nawet liczba durnostojek jest ograniczona.
Nic w zasadzie nie rozprasza, sprzątania zbyt wiele nie ma, jest to dom jednoosobowy (szczerze, na dłuższą metę trudno mi sobie wyobrazić pokojową koegzystencję z kimś jeszcze, podejrzewam że z ewentualnych domowych zwierzątek najlepiej sprawdzą się tu rybki. Nieduże). Dom Etgara Kereta to całkiem niegłupie miejsce do pracy, pod warunkiem że lubi się przebywać w swoim własnym towarzystwie. Takie też zadanie ma budynek pełnić, specjalna komisja z Keretem jako przewodniczącym ma ustalić, komu przypadnie w udziale pobyt w warszawskim domu, w ramach programu rezydencyjnego. Reflektujecie? ;)
aktualizacja 27.02.: Dom Kereta bierze udział w prestiżowym konkursie Archtizer A+. Dom Kereta został zakwalifikowany do grona finalistów w sekcji specjalnej poświęconej projektom, które oprócz wartości architektonicznej mają również aspekt społeczny – Architekture +Living Small donosi warszawska gazeta.pl. Głosowanie poprzez tę stronę trwa do 6 marca.
Gdybym miała obstawiać, jaka aktualna moda za kilka lat się zdezaktualizuje to postawiłabym na meble wykonane własnym sumptem z (euro)palet, zwłaszcza takież stoliki. Postawiłabym parę złotych, że za kilkanaście lat reakcją na takie meble będzie zdumienie porównywalne z tym doznawanym podczas oglądania fotek modnych wnętrz z lat osiemdziesiątych. Z fototapetą na pół ściany, pudełkami po zachodnich papierosach ułożonymi w zgrabny stosik i piramidką z puszek po piwie i coli. Też zachodnich.
Sama idea na pierwszy rzut oka uroczo ekologiczna, dodatkowo pozwalająca na dopisanie sobie kilku cennych leveli w zakresie majsterkowania. Na drugi rzut oka podkreśla ona indywidualizm właścicieli, ich nonszalancję, a jeśli jeszcze mają przyjemność mieszkać w lokalu typu loft (lub tradycyjne mieszkanie z nutką industrialną) to takie stoliki naprawdę fajnie wyglądają. Okazuje się jednak, że mrowie a mrowie ludzi wpadło na pomysł zorganizowania sobie takiego stolika, przez co koncepcję indywidualizmu diabli wzięli.
źródło: made.com
Koń (europaleta) jaki jest każdy widzi. Najczęściej spotykaną wersją mebla stolik z palety jest zgarnięcie powyższego, przetarcie papierem ściernym, dołożenie czterech kółeczek w charakterze nóg plus przycięte odpowiednio szkło w charakterze blatu. Można pomalować, można zabejcować, można zostawić w stanie surowym, pełna dowolność.
Ale, ale, okazuje się że nie samym stolikiem z europalet ludzkość żyje. Funkcjonują i nieźle się miewają łóżka, sofy, pufy, a nawet stoły i zagłówki łóżek, wykonane z rzeczonych europalet, i nie jest tak, że rządzą one w mieszkaniach studenckich. Na stronie Pallet Furniture można przyjrzeć się bliżej pomysłom na takie mebelki, temat poruszała także ostatnio Domosfera.pl
Moda na postarzanie przedmiotów trwa w najlepsze. Przecierane meble zyskują szlachetną patynę, choć przed momentem kwalifikowały się do kategorii ‚nówka, funkiel, nieśmigana’. I ok, wprawdzie gdybym miała wybierać wolałabym autentycznie wiekowy sprzęt, ale ponieważ szeroko rozumiany styl prowansalskich kuchni całkiem do mnie przemawia, to jestem na tak.
Zgrzebne, postrzępione szmaty w charakterze hipermodnych ręczników czy zasłon to już nie moja bajka, na to jestem za mało dizajnerska, zaś solidne wielkopolskie geny po dziadkach absolutnie nie pozwalają nazwać tego sztuką. Te same geny alarm podnoszą, gdy w kolejnym czasopiśmie gospodarz lokum z dumą prezentuje obśrupaną szafkę, z malowniczo odłażącą farbą. Jest to mebel niewątpliwie z przeszłością, jednakże kojarzy mi się bardziej z szopą, niż z poczesnym miejscem w salonie. Ale powiedzmy, że to też da się jakoś wytłumaczyć.
Ale gdy w jednym z numerów mojego ulubionego „Dobrego wnętrza” przeczytałam w opisie metalowego krzesła, iż gospodyni zachowała stylową rdzę, to przyznaję, w lekki stupor popadłam. Rdza? Stylowa? Srsly?
